در مهندسی الکترونیک و برق، فیوز یک وسیله ایمنی الکتریکی است که برای محافظت از بیش از حد یک مدار الکتریکی عمل می‌کند.
به گزارش ایسنا، بنابر اعلام شرکت EKF، جزء اصلی آن یک سیم یا نوار فلزی است که اگر خطایی در دستگاه باعث شود که جریانی بیش از جریان نامی از فیوز بگذرد، فیوز، مدار را می‌شکند (قطع جریان الکتریکی) و در نتیجه جریان را متوقف یا قطع می‌کند، با قطع جریان به دیگر قسمت‌ها آسیب نخواهد رسید.
فیوز حاوی یک تکه سیم رسانا که در یک محفظه غیررسانا است که به راحتی ذوب می‌شود. اگر جریان فیوز بسیار زیاد باشد، سیم گرم می‌شود تا زمانی که ذوب شود و مدار را بشکند.
فیوز ارزان‌ترین نوع حفاظت در مدار الکتریکی است. فیوز نیاز به تعمیر و نگهداری صفر دارد. عملکرد فیوز ساده است و هیچ پیچیدگی در آن دخیل نیست. فیوز توانایی قطع جریان زیاد اتصال کوتاه بدون ایجاد سر و صدا، شعله، گاز یا دود را دارد.
فیوز DC :
فیوزهای DC اندازه بزرگ‌تری دارند. منبع تغذیه DC دارای ولتاژ ثابتی بالاتر از صفر ولت است و به همین دلیل قطع کردن مدار به دلیل امکان رخ دادن آرک بین سیم‌های ذوب شده کار دشواری است. برای غلبه بر این مشکل، الکترودها در فاصله دورتری از هم قرار می‌گیرند و به همین دلیل است که اندازه این فیوزها بزرگ‌تر می‌شود.
فیوز AC :
فیوزهای AC اندازه کوچک‌تری دارند. این فیوزها در هر ثانیه ۵۰ تا ۶۰ بار از مینیمم تا ماکزیمم جریان نوسان می‌کنند. بنابراین، امکان آرک زدن بین سیم‌های ذوب شده کم است. به همین دلیل، آن‌ها را در اندازه‌های کوچک‌تری می‌سازند.
انواع فیوز فشنگی
دو نوع وجود دارد: تند کار و کند. فیوز فشنگی کند کار جریان‌های زیاد را دیرتر از فیوز تند کار قطع می‌کند و در جایی به کار می‌رود که اضافه بار کم مدت نباید سبب قطع مدار شود، مانند: راه افتادن موتورهای الکتریکی. در فیوز کند کار جریان نامی فیوز را حدود دو برابر جریان نامی موتور انتخاب می‌کنند (جریان راه‌اندازی موتورها 6 تا 7 برابر جریان نامی آن‌ها است). فیوزهای تندکار با علامت F و فیوزهای کندکار با علامت G مشخص می‌شود.